Her anne-baba en akıllı,en başarılı, en ideal, en mutlu çocuğun peşinde. Ben bu durumu hep garipsedim hastalıklı bir düşünce gibi geldi bana ve Allah'a hep "Allahım lütfen bana ortalama bir çocuk nasip et" diye dua ettim. Sürekli organik besleyelim kaygısı sürüp çocuk ağlayınca eline dondurma tutuşturan aileler gördüm. Nedir organik beslenme? Biz plastik mi yiyoruz acaba? Organik tarımın nedemek oldugundan bi haber bu insanlar topraktan kopan her meyve ve sebzenin organik olduğunu düşünmektedirler. İşin en tuhaf tarafı ise bir çocuğun organik beslenerek zeka kazanacağını hayal etmektedirler. Bu kaygıyla daha bebek yaştaki çocuklarını garip bir yarışın içine sokarlar "En Zeki bizimkisi" (elbette diğerleriyle kıyaslanmış). "Yaşıtlarından hep ileride" ( diğer bir hastalıklı düşünce tarzı) neden önde olsun? Bu normal bir gelişim süreci olmazki?
Kendi çocukluk yıllarındaki eksiklikleri gören ve zamanı geriye alamadıkları için kendi çocukluklarına yönelen bu anne babalar kucaklarına aldıkları ilk çocukla beraber "mükemmel" olanı yetiştirmek için olmadık kitaplar ve olmadık tavsiyelere kendilerini kaptırmaktadırlar. Mesela bizde özellikle çok çok yanlış anlaşılan 'özgürlükçü eğitim' gibi mâalesef çok defa kendi kültür değerleri ile uyuşmayan yol ve usûllerle çocuklarını yetiştirme gayreti içerisine giriyorlar. Sonuç: çocuk evi ele geçiriyor, o evin patronu, anne baba ise evin hizmetkârları haline dönüşüyor.
Bir çocuğun hislerine yanıt vermemek nekadar hatalı bir davranışsa, tüm isteklerini yerine getirmek, tüm alanlarda özgür bırakmakta bir okadar hatalidir. Ancak duygusal olarak yetersiz olan ebeveynler bu sekilde davranır.
